خانیک فردوس Khanik Ferdows, IRAN

حساب های متمرکز مسجد چهارده معصوم خانیک ۱. حساب جاری سیبا (بانک ملی) به شماره ۰۱۰۳۱۴۴۳۰۴۰۰۴ شناسه شبــا IR37 ۰۱۷۰ ۰۰۰۰ ۰۰۱۰ ۳۱۴۴ ۳۰۴۰ ۰۴ ۲. حساب متمرکز کوتاه مدت جام (بانک ملت) به شماره ۱۵۷۲۰۵۳۳۴۵ شناسه شبــا IR28 ۰۱۲۰ ۰۲۰۰ ۰۰۰۰ ۱۵۷۲ ۰۵۳۳ ۴۵ شماره کارت ملت    ۶۱۰۴۳۳۷۷۷۰۰۵۱۶۹۴   ۳. حساب متمرکز کوتاه مدت ( پست بانک ) به شماره ۵۵۰۳۴۹۳۳۶۹۱۱۰۷.۱۲   مجتمع فرهنگی پیامبر اعظم صلی الله علیه خانیک ۱. حساب متمرکز حساب جاری جام(بانک ملت) به شماره ۱۶۰۴۲۵۱۵۵۹ شناسه شبــا IR33 ۰۱۲۰ ۰۰۰۰ ۰۰۰۰ ۱۶۰۴ ۲۵۱۵ ۵۹ شماره کارت ملت   ۶۱۰۴۳۳۷۷۷۰۰۵۰۸۵۲ ۲. حساب متمرکز کوتاه مدت (پست بانک) به شماره ۵۵۰۳۴۹۳۳۷۱۶۰۸۳.۱۲ امامزاده سلطان کریمشاه خانیک نام بانک : توسغه تعاون شماره کارت:  ۵۰۲۹۰۸۱۰۵۳۱۴۴۸۸۳ شماره حساب :  ۴۰۰۳.۳۰۱.۱۹۱۵۶۸۴.۱ شبــا : IR290220400303011915684001   صاحب حساب : امنای امامزاده سلطان کریمشاه خانیک شماره کارت های اوقاف جهت جذب نذورات امام زاده      

خاطره ای از کتاب و کتابخوانی در خانیک با توجه به این که شغل اصلی مردم خانیک در گذشته دام داری آن هم گله داری بوده است و در دامداری سنتی این منطقه گوسفندان در خارج از ده و در صحرا نگهداری می شدند. به گونه ای که هر چند نفری با هم یک گروه شده و گله ای تشکیل می دادند و در قلمرو معینی به چرای دام های خود می پرداختند. و در ... زمستان ها از محلی به نام لون برای نگهداری دام ها در شب ها استفاده می کردند. و چند نفر چوپان هم در دخمه ای کوچک در کنار آن به نام مَرَدخآنه شب ها طولانی زمستان را سپری می کردند. و بخشی از وقت خود را با گفتن افسانه شعر خوانی و کتابخوانی می گذراندند. البته این داستان به حداقل 50 سال قبل بر می گردد. که تعداد افراد با سواد در روستا اندک بود. محمد صفر ابراهیمی از این روز ها خاطره ای را در تاریخ 8/5/89 در مجلسی نقل می کرد که برایم از چند جهت جالب می آمد. یکی این که در خصوص مرحوم پدرم بود و دیگر علاقه زیاد مردم بیسواد و کم سواد آن دوره به کتاب و کتابخوانی و مهمتر از همه خلاقیت و ابتکار این جوان روستایی ظاهراً کم سواد. لازم به ذکر است که پدرم تا ششم ابتدایی قدیم را با موفقی...

خاطره ای از کتاب و کتابخوانی در خانیک با توجه به این که شغل اصلی مردم خانیک در گذشته دام داری آن هم گله داری بوده است و در دامداری سنتی این منطقه گوسفندان در خارج از ده و در صحرا نگهداری می شدند. به گونه ای که هر چند نفری با هم یک گروه شده و گله ای تشکیل می دادند و در قلمرو معینی به چرای دام های خود می پرداختند. و در زمستان ها از محلی به نام لون برای نگهداری دام ها در شب ها استفاده می کردند. و چند نفر چوپان هم در دخمه ای کوچک در کنار آن به نام مَرَدخآنه شب ها طولانی زمستان را سپری می کردند. و بخشی از وقت خود را با گفتن افسانه شعر خوانی و کتابخوانی می گذراندند. البته این داستان به حداقل ۵۰ سال قبل بر می گردد. که تعداد افراد با سواد در روستا اندک بود. محمد صفر ابراهیمی از این روز ها خاطره ای را در تاریخ ۸/۵/۸۹ در مجلسی نقل می کرد که برایم از چند جهت جالب می آمد. یکی این که در خصوص مرحوم پدرم بود و دیگر علاقه زیاد مردم بیسواد و کم سواد آن دوره به کتاب و کتابخوانی و مهمتر از همه خلاقیت و ابتکار این جوان روستایی ظاهراً کم سواد. لازم به ذکر است که پدرم تا ششم ابتدایی قدیم را با موفقیت پشت سر...